در غربت این شهر چون جانت فدا شد            شـرمـنـدگی از تو نـصیـب سامـرا شد

این خاک اگر تا حال سُرِّ مَنْ رَأیٰ بود            بعـد از عـروجت تا ابد دار الـعـزا شد

بـــودی عــلــی ســـوّم آل عــلــی کــه            در حقّ تو مـثـل عـلی خـیلی جـفـا شد

نفرین بی‌پایان بر آن رذلی که از بغض            راضی به قـتل دوّمـین ابن الـرّضا شد

یک نیمه‌شب از خانه بیرونت کشیدند            طوری که ماه از شرم تو قدّش دوتا شد

پای بـرهـنه پـشـت مرکـب می‌دویـدی            خـار از ادب پیـش قـدم‌هـای تو پـا شد

وقتی به بـزم می تو را با جـور بُردند            زهــرا دوبـاره نــالـه‌اش واویـلـتـا شـد

شکر خدا ناموست آن شب در امان بود            بـا آن که با جـور عـدو از تو جـدا شد

امّـا مـدیـنـه داسـتـان آنـگـونـه شـد که            شـرمـنـدۀ بـانـوی خـانه مـرتـضی شد

روضه چرا از جای دیگر سر در آورد؟            با اینکه آتش از هـمان کوچه به پا شد

وقـتـی کـه دیـدی داخـل بـزم شـرابـی            اشـکـت روان از غُـصّـۀ شـام‌ بـلا شد

در دست آن نـامـرد دیـدی جام می را            تازه گـریزِ روضـه‌ات طـشت طلا شد

یک جـمله می‌گـویم دگر طاقـت ندارم            شاید کـمی از حـقّ این روضه ادا شد

آنجا که چوب خیزران با رفت و برگشت            دُرّ از دهـان شاه ما انداخت در طشت